Miroslav Radović: Jeszcze wróci dobry Rado

Mam przed oczami pana sprzed roku, też ze zgrupowania w Hiszpanii. Pamiętam, jak przesiadywał pan w hotelu rozmyślając, co oznacza ból, który czuje w kolanie. Nikt wtedy nie przypuszczał, że będzie to aż tak poważna sprawa.

Gdy po ciężkim treningu po raz pierwszy poczułem ból, nie wiedziałem, co się dzieje. Nigdy wcześniej nie miałem problemów z kolanem. Gdy wróciliśmy do Warszawy, zrobiłem rezonans magnetyczny. Nie wykazał, by była to poważna sprawa. Cały czas czułem jednak ból, nie miałem komfortu, ale zdecydowałem, że dotrwam do końca sezonu. Nie grałem jednak na swoim poziomie, nie byłem w stanie. Przez półtora miesiąca wychodziłem na boisko tylko dzięki tabletkom, zastrzykom. Potem wyglądało to coraz gorzej. Wszyscy widzieli, że jest jakiś problem, zastanawiali się, co się ze mną dzieje, a ja tylko odpowiadałem, że po sezonie wyjaśnię przyczyny. Nic jednak nie mówiłem, nie narzekałem. Tylko rodzina czasem cierpiała, bo wracałem do domu nieszczęśliwy. Wiedziałem, że potrafię więcej, ale zdrowie mi nie pozwalało tego pokazać.