William Remy: W Legii mogę odzyskać radość i zdobywać trofea

Przychodzisz do Legii jako środkowy obrońca czy pomocnik? W Polsce piłkarz uniwersalny jest często lekceważąco traktowany jako zapchajdziura.

- Optymalną pozycją dla mnie jest środek pola. Tam się czuję najlepiej i tam chciałbym grać. Nie widzę jednak przeszkód, by przestawić się na środkowego czy prawego obrońcę. To kwestia decyzji trenera, której się podporządkuję. Chodzi o dobro drużyny.

Jakie wrażenia odniosłeś po pierwszych miesiącach w nowym klubie? Pojechałeś z Legią na dwa zgrupowania, udanie rozpocząłeś nowy sezon. Zdążyłeś już trochę poznać nowe środowisko.

- Na razie same pozytywy. Dla mnie przeprowadzka do Polski nie jest problemem. Nie szukam ich, nie przesadzam, nie mam ekstremalnych wymagań. Tymczasowo mieszkam w hotelu, ale lada moment przenoszę się do mieszkania na Ursynowie i wtedy na pewno poczuję się lepiej. Traktuje ten transfer jako wyzwanie. Mam dobry kontrakt, występuję w najlepszej drużynie w lidze, wiem, że w przeszłości gwiazdą był tu Danijel Ljuboja, a kilku świetnych piłkarzy z zagranicy radziło sobie doskonale. Skoro oni się zaaklimatyzowali, to ja też dam radę.

Musimy zapytać cię o dwa incydenty. Pierwszy z wypadkiem, po którym odniosłeś kontuzję.

- Ale to była stłuczka. Zwyczajne zderzenie aut, przypadkowo oberwałem w nogę i miałem problem. Nic wielkiego, choć nie mogłem normalnie trenować.

A słynne spóźnienie na samolot za czasów Fredrica Hantza?

- To była wielka wpadka. Trener jasno określił zasady, że jeśli ktoś się spóźnia, to nie jedzie na mecz z całą ekipą. Mieszkałem niedaleko lotniska, obudziłem się godzinę przed zbiórką, zrobiłem śniadanie, włączyłem radio i przygotowywałem się do wyjścia. Wszystko byłoby w porządku, gdyby nie to, że kompletnie straciłem rachubę czasu. Każdy to przeżywał choć raz w życiu. Nagle dzwoni telefon i kierownik pyta mnie, gdzie jestem, bo już pora. Zdębiałem. Szybko chwyciłem torbę, zamknąłem drzwi i ruszyłem na lotnisko. Spóźniłem się kilkanaście minut, ale nie mogłem polecieć na mecz z Bastią. Wtedy podpadłem Hanztowi po raz pierwszy. Skreślił mnie po koszmarnym meczu z Marsylią. Z kolei nowy trener Michel Der Zakarian nie poświęcił mi nawet chwili i odsunął mnie od pierwszej drużyny. Musiałem zmienić klub. Nie było wyjścia.

Legia bywa postrzegana przez piłkarzy z problemami za miejsce, w którym można się odbudować, a później zapracować na transfer do lepszej ligi. Przychodzisz tu z podobnym myśleniem?

- Nie myślę o tym, chcę zostać, wypełnić kontrakt, zdobywać trofea, zagrać w Lidze Mistrzów.

Wiesz, jaki mecz w kalendarzu jest dla kibiców najważniejszy?

- Jasne, z Lechem. To coś jak Olympique Marsylia – Paris Saint-Germain. Klasyk.

Całą rozmowę Mateusza Święcickiego i Filipa Kapicy z Williamem Remy można przeczytać w tym miejscu.