Frankowski: Legioniści stracili zaufanie do siebie

Wasza wygrana z Legią chyba mocno oddaliła warszawian od tytułu. - Legia straciła trzy punkty, ale dla jej piłkarzy gorsze jest chyba to, że stracili zaufanie do siebie. Po remisie i niezbyt dobrym spotkaniu z Polonią legioniści podbudowali się gromiąc 4:0 Odrę. Teraz przegrali u nas i na dobrą sprawę zostali przyparci do muru. Nie mogą sobie pozwolić na dalsze straty jeśli myślą o mistrzostwie. Szkoda, że straciliśmy gola z Legią - żartowano w Białymstoku, bo na koniec sezonu przy równej liczbie punktów liczyć się będą bezpośrednie spotkania. A w Warszawie Jagiellonia przegrała 0:2. - Dobry żart. Słyszałem jeszcze inny. "Ile ma straty Tomasz Frankowski do Pawła Brożka i czy go dogoni?". Podobno jest już jakaś przyśpiewka na ten temat Był pan na meczu Jagiellonia - Legia w 1992 roku, gdy białostoczanie wygrali 3:1? - Byłem na pewno, ale szczegółów nie pamiętam. Legia nigdy nie leżała Jagiellonii. Przeważnie nas ogrywała. Tak jak Legia zazwyczaj nie radziła sobie z Odrą Wodzisław, tak my z warszawianami. Ale ostatnio oni pokonali Odrę, a my ich, więc coś drgnęło w tej rywalizacji. 17 lat czekania na zwycięstwo, to szmat czasu, ale w końcu doczekaliśmy się. Gol strzelony przez pana w sobotę to prawdziwe cudo - zewnętrzną częścią stopy za kołnierz bramkarza Legii Janka Muchy. W stylu napastnika Interu Mediolan Zlatana Ibrahimovicia. - Na treningu koledzy krzyczą do mnie „Złatan". Słyszałem, że Szwed w taki sposób zaskakiwał bramkarzy. Technika pomaga w wykonaniu takiego strzału, ale identyczne bramki zdarzało mi się zdobywać w rozgrywkach trampkarzy. Na pewno nie ćwiczę ich na treningach. Nie da się. To sytuacyjna sprawa. Podobno Jan Mucha pogratulował panu tego kapitalnego strzału. - Nieprawda. Po meczu podziękowaliśmy sobie za występ. W sumie wyszliśmy na remis, ja strzeliłem mu gola, a on przechytrzył mnie, broniąc moje uderzenie z bliska pod koniec meczu. Gol przeciwko Legii był jubileuszowym, bo dziesiątym strzelonym warszawskiej drużynie. Uczcił pan go jakoś? - Lampką czerwonego wina w rodzinnym gronie, gdy wspólnie omawialiśmy mecz. Tak przeważnie świętuje sukcesy. Legia zdobyłaby mistrzostwo w cuglach, gdyby miała w swoim zespole Franka. Zgadza się pan z taką opinią? - Rozumiem, że to Franka Smudy (śmiech). Trudno powiedzieć, czy przesądziłbym o mistrzostwie. Gra Legii była chwilami bardzo przyzwoita. Trójkę piłkarzy ze środka boiska - Rogera, Gizę oraz Iwańskiego z wielką chęcią wziąłby każdy trener w naszej lidze. W meczu z nami słabiej zagrali boczni pomocnicy Legii, ale to akurat zasługa naszych skrzydłowych, że ich wyłączyli. Kiedyś miał pan propozycję z Legii. - Trener Smuda, który akurat pracował w Legii sondował, czy nadal się dobrze czuję w Wiśle. Padło nawet pytanie, czy nie zmieniłbym klubu. Odpowiedziałem bez zastanawiania - nie. Przed obecną rundą, gdy wrócił pan z Chicago Fire, dostaje pan ofertę z Legii i... - Odrzucam ją. Nie było i nie ma szansy, bym zagrał w Legii. Były legionista Kamil Grosicki po słabym meczu z Lechem znowu błysnął. - Mówiłem, że to młody piłkarz i wahania formy będą mu się zdarzać. Z Arką było bardzo dobrze, z Lechem źle, a teraz z Legią znowu ok. Był dla warszawskich obrońców nieuchwytny. Mówiono, że gdyby w warszawskiej obronie zagrał Dickson Choto, to nie wygralibyście. - To takie gadanie. Nie zagrał, bo widocznie coś stanęło na przeszkodzie. Może nie był w najwyższej dyspozycji? Teraz nie ma to znaczenia. Wygraliśmy i tyle. Rozmawiał: Piotr Wołosik