Hildeberto: Legia ma markę, nie mogłem jej odmówić

Ostatnie miesiące w Nottingham nie były dla ciebie już tak udane. Ostatni mecz zagrałeś w marcu.

- Do klubu trafiłem za kadencji trenera Philippe'a Montaniera. Francuz widział dla mnie miejsca na różnych pozycjach, grając z tyłu, notowałem progres poprawiając pewne aspekty gry. Szkoleniowcowi chyba podobał się mój styl gry. W marcu tego roku w klubie doszło jednak do zmiany. Zatrudniony został Mark Warbuton. Od razu wylądowałem na ławce, a w kolejnych spotkaniu zabrakło dla mnie miejsca w "osiemnastce". Usłyszałem od trenera, że nie widzi mnie w swoich planach.

Da się porównać Benfikę i Legię?

- Benfica zawsze była moim domem. Zostałem tam wychowany, dobrze wychowany. Zawsze mnie tam dobrze traktowano. Kiedy przyjechałem do stolicy Polski, poczułem podobne uczucie. Od razu się mną zaopiekowano. Bardzo pomaga mi Adam Mieszkowski. Przy Łazienkowskiej da się odczuć taką domową atmosferę.

Spodziewano się rocznego wypożyczenia, a podpisałeś kontrakt na cztery lata z opcją przedłużenia o kolejny rok. Rzadko się zdarza, że wychowanek Benfiki wybiera taki kierunek i wiąże się tak długą umową.

- Powiem szczerze, że szybko się zdecydowałem na transfer, ale cała sytuacja była też trochę zaskakująca. Legia ma jednak markę. Takiemu klubowi nie można odmówić. Podpisałem długi kontrakt, ale mogę być z tego wyłącznie dumny. Jestem wdzięczny, że dostałem taką propozycję i zrobię wiele, by pokazać swoją wartość.

Zaczynałeś jako napastnik, a w Anglii grałeś głównie na prawej obronie i na skrzydle. Na jaką pozycję zostałeś sprowadzony do Legii?

- Najbardziej lubię grać na skrzydle. Czuję się tam najlepiej i wydaje mi się, że jestem tam w stanie wykorzystać swoje atuty. Lubię powalczyć z rywalami, dryblować, oddać strzał, grać ofensywnie… Nie mam jednak kłopotów z tym, by występować na prawej stronie defensywy. Dobrze się tam czuję, nie mam dyskomfortu czy stresu. Dodam jeszcze, że w przeszłości odpowiednio spisywałem się na „ósemce”.

Oglądałem kilka filmów z twoim udziałem. Moją uwagę przyciągnął jeden, mający mniej związku z piłką. Lubisz boks?

Skąd pytanie?

- (Śmiech). To było dawno i działo się na obozach przygotowawczych. Wiadomo jak jest w trakcie przygotowań: zmęczenie, ból nóg. Ale pewna energia się kumuluje. Boks to sport, który wyrabia odporność i siłę. Moim zdaniem jest niezłym uzupełnieniem w treningu piłkarskim.

W Legii będziesz trzymał nerwy na wodzy?

- Odkąd gram w piłkę, zdarzyło mi się oglądać czerwone kartki. Takie sytuacje mogły brać się z chęci wygranej. Zależy mi na zwyciężaniu w kolejnych spotkaniach i triumfowaniu na koniec sezonu. Z każdym rokiem jestem jednak coraz starszy i chcę wyciągać wnioski z poprzednich sezonów.

A skąd twoja oryginalna fryzura? Blond, z tyłu - jeśli dobrze dostrzegam - m.in. czerwony diament.

- Wyróżniam się (śmiech)? Pasuje mi taka fryzura, dobrze się z nią czuje. Jeśli ktoś widział moje zdjęcia choćby z czasów gry w Nottingham, może kojarzyć włosy w stylu rasta. Znudziło mi się to. Uznałem, że czas na zmianę i wyglądam, jak wyglądam. Lubię blond (śmiech).