Jan Urban: Jesteśmy zakompleksieni

- Nawet po meczu Wisły z Barceloną siedzi gość w studiu (Maciej Szczęsny przyp. red.) i mówi takie rzeczy jakby nigdy nie grał w piłkę i nie wie o czym mówi. Dla mnie Wisła zagrała na swoim normalnym poziomie. Nie było tam strachu ani wybijania w trybuny, ani obrony Częstochowy. Kiedy mogli, to próbowali. Po prostu trafili na Barcelonę, która zagrała wyśmienicie i nie mieli przeciwko niej szans. Ale nie można mówić o braku zaangażowania, że nie chcieli, ani nic nie zrobili. Wisła zagrała na normalnym poziomie, ale na Barcelonę to było po prostu za mało. Czy nie można powiedzieć: Barcelona, to za wysoki próg dla nas, ale powalczymy w Pucharze UEFA? Nie, lepiej obwiniać bramkarza, który nie wiadomo ile sytuacji wybronił… U nas jest to ogólnie przyjęte. Nie ma czegoś takiego, jak konstruktywna krytyka. Tak, zrobili to, ale poszukać też jakichś pozytywów. Nie, u nas jest jazda. U nas jest bardzo dobrze, lub bardzo źle, ale nie ma środka. A powinien być. Widać było ile Rosjanie mieli niewymuszonych strat, ile podań i wybić na oślep. Ale była też wiara, że mogę, że potrafię, że dadzą radę. Z tego co trener mówi nie wynika, by legioniści byli zdolni awansować do kolejnej rundy. Ale może krokiem w przyszłość byłoby zatrudnienie do pracy psychologa, który mógłby popracować z graczami w grupie lub indywidualnie? - Nie wiem jak u nas traktuje się psychologa wśród piłkarzy. Niektórzy mogą być na to nieprzygotowani, bo ktoś tam może się z nich naśmiewać, że ma coś nie po kolei. Ja osobiście grając w Hiszpanii miałem taki krótki okres, że nie strzelałem goli. Nie to, że grałem źle, ale po prostu nie strzelałem bramek. I trener przyszedł do mnie i zapytał: Janek, czy nie chciałbyś pogadać z psychologiem? Tak porozmawiać, zobaczyć… Poszedłem z miłą chęcią. Byłem na kilku sesjach i już po pierwszej strzeliłem bramkę. Ale nie traktowałem tego jako „czy mi pomoże?”, ale jako nowe doświadczenie. Jak mi pomoże praca z psychologiem. Byłem i już wiem. Pomógł mi, to dobrze. Nie pomógł mi, to nie muszę tam więcej iść. Poza tym wiemy, że dzisiaj w sportach indywidualnych właściwie wszyscy współpracują z psychologiem. Dzisiaj sport w każdej dziedzinie zaczyna być tak wyrównany, że każdy detal zaczyna być bardzo ważny. Prędzej czy później psycholog pojawi się też w piłce. Ale tak jak mówię – do stałej dyspozycji zawodników. Na przykład w takim małym klubiku jak Osasuna każdy małolat i każdy zawodnik pierwszej i drugiej drużyny ma dostęp do psychologa! Odbywa się to na zasadzie, że robią testy zawodnikom i drużynom, ale też jak ktoś chce to idzie do niego indywidualnie. I to jest tam normalne! W niektórych klubach byli już psycholodzy jak np. w Realu Madryt. Na wszystkie nowości trzeba być otwartym. To tak jakby przyszedł nowy trener i wprowadza nowe metody treningowe. Czasem zawodnik mówi: Aaaa, myśmy tego nie robili… I dobrze, bo ma nowe doświadczenie i może porównać, czy taka forma ćwiczeń jest dla niego lepsza, czy też inna. Ale ważne jest, by zdobywał nowe doświadczenia! I tak samo jest jeśli chodzi o mecze pucharowe. Zdobywać doświadczenie w takich meczach to jest bogactwo. Grać przynajmniej 6-8 takich meczów w sezonie i granie co roku w pucharach staje się czymś normalnym. Zawodnicy Legii czy Wisły akurat grają w nich co rok, ale inni którzy dopiero przychodzą do tych klubów, to jest to dla nich albo debiut albo grają w nich dopiero pierwszy lub drugi raz. A być w takim stresie kosztuje strasznie dużo energii. Ja sam nigdy nie zapomnę swoich pierwszych gier w reprezentacji. Miałem wtedy zdrowie do biegania i w lidze nie miałem żadnych problemów. Za to w reprezentacji na początku miałem problem, by dograć mecze do końca. W kolejnych już problemów nie miałem.