Jan Urban: W Bytomiu bieda aż piszczy

Kiedyś nie mógł opędzić się od kamer i dziennikarzy, często go irytowali, czasem nawet rzucał w nich kulami, których musiał używać po operacji kolana. Dziś te kule przydałyby się do czegoś innego. - Kolano czasem dokucza, ale i tak jest w lepszym stanie niż u Chinyamy - mówi. - Masz te kule czy nie? - dopytuje. Widząc moje zdziwienie, prowadzi do głównego korytarza. Ktoś nieprzyzwyczajony, od razu ląduje na ścianie, bo podłoga tu niemożliwie przechylona.

W Bytomiu ma w pokoju trenerskim dwa biurka i cztery krzesła, ale także dwóch asystentów i kierownika drużyny. Na ścianie kartki z wynikami badań. - Chodź, pozwiedzamy. Idziemy na "VIPa" - zaprasza trener. VIP to czerwona wiata, pod daszkiem 30 miejsc, każde podpisane: "PZPN", "delegat". - Tylko rozkładu nie ma, bo byśmy wiedzieli, o której autobus - śmieje się trener. Bytom to specyficzne miejsce, chyba najciemniejsze na całym Śląsku. - Przytłacza, prawda? - pyta Urban. - Kiedyś tu było dziewięć kopalni, ludzie mieli pracę, jakoś się wiodło. Dziś zostało może półtorej - opowiada. Zawsze mówił, że trzeba sobie radzić bez względu na okoliczności. - Jak ktoś myśli, że przyszedłem tu pracować dla pieniędzy, grubo się myli. Gdyby tak było, zażądałbym pensji za dwa miesiące z góry. Przecież tu bieda aż piszczy. Wiedziałem, że jest źle, ale rzeczywistość przerosła moje wyobrażenia... - dodaje.