Marek Saganowski: Mam swoją szansę

Odpoczął Pan po sezonie w II lidze angielskiej? - A niby po czym? Odpoczywałem do stycznia we Francji, gdzie nie grałem. Po przeprowadzce do Anglii wróciłem do formy. Teraz czuję, że wreszcie jest szansa, bym w kadrze został dłużej. Wcześniej grałem średnio dwa mecze w roku i koniec. Dziś mam 29 lat i naprawdę chcę zaistnieć w reprezentacji. Rzecz jasna w podstawowej jedenastce. Maj musi kojarzyć się Panu z kadrą. Pierwsze powołanie dostał Pan w maju 1996 r. na mecz z Białorusią. Po raz ostatni zagrał Pan rok temu z Wyspami Owczymi, a teraz Leo Beenhakker także w maju postawił na Pana. - O tym akurat nie myślałem. Marzyłem za to, by jeszcze raz wystąpić z orzełkiem na piersi. Dostałem powołanie od Beenhakkera i wierzę, że będą one teraz bardziej regularne. Wcześniej Holender Pana nie powoływał, bo początek sezonu miał Pan bardzo zły. - Dlatego nie mam do nikogo żalu. Będąc w Troyes, rzadko pojawiałem się na boisku. Dopiero w styczniu, po przejściu do Anglii przestałem być stałym bywalcem ławki rezerwowych. W 15 spotkaniach Southampton strzeliłem 10 goli, dlatego myślę, że powołanie do kadry jest logiczne. W eliminacjach do niemieckich MŚ strzelił Pan Azerom dwa gole w meczu w Warszawie. - I w następnym spotkaniu trener Janas posadził mnie na trybunach. Więc nie wiem, czy ten Azerbejdżan to taki szczególnie szczęśliwy dla mnie rywal. Zresztą u trenera Janasa to w ogóle miałem wrażenie, że im więcej bramek zdobywam, tym dla mnie gorzej. Czy liga francuska była o tyle trudniejsza od II ligi angielskiej? - Po prostu we Francji nikt mi nie dał szansy. Identycznie jak do tej pory w reprezentacji. Debiutowałem 11 lata temu, ale mam tylko 16 występów. Kiedy jednak tylko ktoś na mnie stawiał, jak w Portugalii czy w Anglii, odpłacałem bramkami. Beenhakkerowi też odpłacę. W poniedziałek zaczęło się zgrupowania we Wronkach. Za trzy dni mecz z Azerbejdżanem, a 6 czerwca - z Armenią. W którym z nich zagra Saganowski? - Myślę, że w obu. Który z przeciwników będzie trudniejszy? - Obydwaj u siebie będą groźni. Myślę, że decydującą rolę będzie odgrywać psychika, wola walki, ale także warunki klimatyczne. Na Zakaukaziu czeka nas piekło. Ja jestem na to gotowy, bo rok grałem przecież w Portugalii. Musimy się jednak przygotować: pić dużo wody, by się nie odwodnić. Jak będzie w Baku? - Jedziemy po trzy punkty. Zwycięstwo spowoduje, że morale drużyny podskoczy. Ale nie nastawiajmy się, że będzie lekko, łatwo i przyjemnie. Zdecyduje pierwsze 30 minut. Trzeba tak zacząć, żeby to od razu mecz był nasz, to my mamy dyktować warunki. Jesteśmy liderem grupy i trzeba pokazać, że to nie przypadek. Remis mnie nie interesuje, ale wygranej nie da się gwarantować. Wszyscy spodziewają się zaciekłej walki Azerów i Ormian. Ale Pan lubi takie spotkania. - Bo nie jestem techniczny? (śmiech) To trochę prawda, nasi rywale mają mentalność wojowników, a ja nigdy nie uciekałem z nogami. Gra w II lidze angielskiej polega na walce i bieganiu. Najlepiej jednak by było, gdybyśmy w obu meczach grali w piłkę, a oni niech biegają i walczą. Wiosna w Southampton była dla Pana świetna. Teraz ważą się Pana losy: czy zostanie Pan w klubie, czy będzie musiał odejść. - Ja zrobiłem, co do mnie należało. Grałem dobrze, a teraz piłka jest po stronie władz Southampton. Gdyby zależało to wyłącznie ode mnie, zostałbym tu lub w innym klubie na Wyspach. Moim marzeniem było zawsze Premiership. Na początku czerwca mija termin, w którym Southampton ma zdecydować, czy mnie wykupują. Dopóki się nie zdecydują, nie chcę mówić o innych ofertach. Czy Southampton stać na wykup Pana z Troyes? - To pytanie do władz klubu. Jeżeli nie dojdzie do transferu, będę musiał wrócić do Francji. Będę zły, bo nie szanują mnie tam ani działacze, ani kibice, ani koledzy. O mojej niechęci do powrotu doskonale wie prezydent klubu i trenerzy. Ale obowiązuje mnie jeszcze dwuletni kontrakt z Troyes, który muszę szanować. Rozmawiali: Robert Błoński, Jerzy Walczyk