Na stadionie można wszystko

Plugawy język, plugawe gesty, plugawe transparenty są na porządku dziennym. Przyjęło się, że jeśli na meczu nie ma rozróby, to już jest dobrze. Każdy, kto sprzeciwia się przekleństwom na stadionach jest odsyłany do teatru albo filharmonii. Dla wielu stadion to miejsce, gdzie pokazywanie braku szacunku dla innego człowieka jest przyjętą normą. Nie lubi się Żydów, czarnuchów, pedałów, hanysów, pyr, śledzi, centusiów itd. I każdy bez najmniejszego ryzyka może swoją niechęć otwarcie okazywać. Dziwi brak reakcji związku, telewizji, sponsorów i piłkarzy. Przecież pełne werbalnej przemocy stadiony nigdy nie zapełnią się wszystkimi, którzy chcieliby obejrzeć mecz i za to zapłacić. W krajach, gdzie futbol jest wielkim biznesem, duży procent widowni stanowią kobiety, na mecze masowo zabiera się dzieci. W Polsce tak nie jest, i to nie tylko przez brak stadionów. Wielu ludzi, którzy nie używają wulgaryzmów (a są jeszcze tacy), nigdy na stadion nie przyjdą i nie zabiorą swoich bliskich. Ich pieniądze nigdy nie trafią do klubów. W Łodzi znowu doszło do rasistowskich zachowań. Czarnoskórzy piłkarze Legii byli prowokowani przez graczy i kibiców Widzewa. Posypały się wyzwiska i kamienie. I jak zwykle nie będzie żadnych konsekwencji. I dopiero jak się okaże, że ze względu na rasizm i ksenofobię wyrzucą Polskę z jakichś rozgrywek, to się zacznie ogólno­narodowe wyszukiwanie zagranicznych przykładów: że kibice Lazio to coś tam, że chorwaccy to też coś, a tureccy to coś innego. Tylko, że prawda o naszym futbolu jest taka, że nie wnosi on do Europy żadnej wartości, nikt w Europie nie jest nim zainteresowany i w konsekwencji nikt nie będzie go bronił. Skoro nasi piłkarze uprawiają tak jakby inną dyscyplinę sportu (mecz Widzew - Legia versus Milan - Inter), to niech przynajmniej kibice wyróżniają się czymś pozytywnym. Czy mają oklaskiwać rywali? Nie. Wystarczy, że będą tylko dopingować swoich.