Piotr Włodarczyk: Mistrzem będzie Legia lub Śląsk

Który okres w Legii wspomina Pan najmilej?

- Moje trzecie podejście do Legii było najlepsze. Wtedy grałem najwięcej. Gdy pierwszy raz pojawiłem się w warszawskim klubie, to miałem 19 lat, a w ataku grali reprezentanci Polski: Czarek Kucharski, Marcin Mięciel, Sylwek Czereszewski. Później dołączył Kenneth Zeigbo. Ciężko było się przebić.

Cztery występy w reprezentacji Polski i dwie bramki. Jest niedosyt?

- I to spory. Myślę, że o moich losach przesądziła czerwona kartka, którą dostałem w Irlandii Północnej. To był według mnie ten moment przełomowy. Przyznam, że głupio się zachowałem. Tej kartki mogłem uniknąć. To moja jedyna "czerwień" w karierze.

Pańskie losy układały się różnie.

- Najgorszy okres przeżyłem w Zagłębiu Lubin. Ruch wspominam dobrze. Zdecydowałem się na wypożyczenie do Chorzowa, aby móc więcej grać. Taki był warunek ówczesnego trenera reprezentacji młodzieżowej, Pawła Janasa. Aby myśleć o powołaniu, nie mogłem zadowolić się grą "ogonów" w meczach. W Ruchu poznałem trenera Oresta Lenczyka. Po końcu wypożyczenia Niebiescy chcieli mnie zatrzymać na dłużej, ale veto postawiła Legia. Musiałem wracać do Warszawy. Nie szło mi tam i pojawiła się oferta kupna z Chorzowa. Następnie wylądowałem w Śląsku. Byłem również we Francji.

W Auxerre zbytnio się Pan nie nagrał [7 występów - przyp. red.]. Warto było wyjeżdżać?

- Tak. Trochę za szybko jednak wróciłem do Polski. Auxerre szło bardzo dobrze w lidze. Zajęliśmy trzecie miejsce i awansowaliśmy do Ligi Mistrzów. Trenerem był słynny Guy Roux, który nie przepadał za zmianami. Miałem konkurencję w osobie Djibrila Cisse, ówczesnego króla strzelców ligi francuskiej. Ja grałem, gdy trzeba było gonić wynik.

Guy Roux, Orest Lenczyk, Paweł Janas. Od którego nauczył się Pan najwięcej?

- Trenera Lenczyka pamiętam sprzed siedmiu lat.

Był znany z twardej ręki?

- Oprócz tego potrafi także rozmawiać z zawodnikami. Nie ukrywam, że pozostanie w mojej pamięci na długo. Gdy trzeba było, to krzyknął. Nie uważam, że treningi z nim należą do katorżniczych. Są urozmaicone.

Co po zakończeniu kariery?

- Chcę pozostać przy piłce. Tyle lat w niej siedzę, że zdążyłem nią przesiąknąć. Ciężko będzie rano wstać i nie iść na trening.

Do Euro coraz mniej czasu. Polska jeszcze zaskoczy?

- Mamy całkiem ciekawych zawodników. Bramkarze, wiadomo, czołówka europejska. Na którego byśmy nie postawili, to i tak będzie dobrze. Z przodu Lewandowski, Błaszczykowski. W drugiej linii również nie jest źle. Jest w kim wybierać z defensywnych pomocników. Problem stanowią stoperzy. Szkoda, że trener Smuda skreślił Michała Żewłakowa. Uważam, że zbyt pochopnie pozbył się go z reprezentacji.

Kto zostanie mistrzem Polski?

- Śląsk albo Legia. Dlaczego? Bo najlepiej grają w piłkę. Legia ma fajną mieszankę. Doświadczeni piłkarze plus zdolne młode wilczki. Śląsk ma bardzo wyrównany skład.

Zapis całej rozmowy z Piotrem Włodarczykiem znajduje się w "Dzienniku Bałtyckim"