Pogrzeb Edmunda Zientary w piątek.

Edmunda Zientarę wspomina na łamach "Rzeczpospolitej" Stefan Szczepłek. Jako młody chłopak Zientara stracił - podczas wojny - rodziców. Sam pomagał powstańcom i niewiele brakowało, a zostałby zabity przez Niemców. - Przed wybuchem powstania rodzina Zientarów została przeniesiona z Ochoty na Ogrodową, na tyły sądów. W sierpniu własowcy zabrali stamtąd grupę mężczyzn i na Chłodnej rozstrzelali. Młody Zientara też już stał pod murem. Nim padła salwa, podszedł do niego esesman z pytaniem: Ile masz lat? Znał kilka słów po niemiecku i liczbę 15 też. Esesman wziął go za kołnierz i pchnął do grupy kobiet z dziećmi" - czytamy w "Rzeczpospolitej".

Kiedy skończyła się wojna Edmund Zientara był na świecie sam jak palec. Zgłosił się do szkoły wojskowej w Łodzi, ale nie mógł znieść indoktrynacji i zdezerterował do ukochanej stolicy, gdzie ukrywał się u rodziny, posługując się papierami rozstrzelanego przez okupanta siostrzeńca - Andrzeja Szczepańskiego. Pomimo ciężkiego dzieciństwa w okupowanej Polsce spełnił swoje dziecięce marzenia - został piłkarzem. Grał w klubach z Warszawy - Gwardii, Polonii i Legii. W tej ostatniej prowadził jako trener takie gwiazdy jak Kazimierz Deyna, Robert Gadocha, Lucjan Brychczy. Był także szkoleniowcem Stali Mielec, w której grali wówczas Henryk Kasperczak i Grzegorz Lato. Do końca życia żył piłką, działając w strukturach PZPN.