Przekleństwo bramkarzy Legii

- Pod koniec października minie 10 lat, odkąd strzelił pan pierwszego gola Legii. Uczci pan taki ładny jubileusz? - Nawet nie wiedziałem, że to już tyle czasu, choć bardzo dobrze pamiętam tego gola. Uderzyłem z dystansu, a piłka odbiła się od poprzeczki i stadion przy Łazienkowskiej przez chwilę ucichł. W bramce stał wtedy Grzegorz Szamotulski. - Dziś stoi Jan Mucha. Strzeli mu pan gola? - Bardzo bym chciał, oby się udało. Ważniejsze jednak, by wygrał zespół. Bo fajnie jest cieszyć się z bramki, ale najważniejszy jest cel, jaki postawili przed Lechem jego szefowie - mistrzostwo Polski. Poprzeczka jest zawieszona wysoko i trzeba odrabiać straty do lidera. Wierzę, że stać nas w sobotę na zdobycie trzech punktów. - Dyplomatyczna odpowiedź człowieka, który strzelał gole wszystkim kolejnym bramkarzom Legii. Paru z nich zrobiło błyskotliwe kariery... - Moja przygoda z piłką też jest dość udana, choć nie tak spektakularna jak chłopaków grających teraz w Celticu czy Arsenału. A myśląc o tych bramkach strzelanych Legii, muszę powiedzieć, że... pamiętam wszystkie. Nie wiem, ile ich było, ale możemy policzyć. - Osiem. Zaczął pan strzelając Szamotulskiemu... - Tak, ładny gol. Potem udało mi się dwa razy w jednym meczu pokonać Zbyszka Robakiewicza. Jedna z tych bramek była trochę dziwna, bo dośrodkowywał Mirek Szymkowiak, a ja soczyście uderzyłem z woleja. Lewą nogą, piłka idealnie mi na niej siadła, ale jakoś tak dziwnie wpadła w długi róg, kozłując. Kolejną bramkę strzeliłem już, mierząc w krótki róg. Obie z zeszłego sezonu wszyscy pamiętają - wygraliśmy z Legią w Poznaniu, a ja dwa razy pokonałem Łukasza Fabiańskiego. Z Grodziska pamiętam gole na Łazienkowskiej, w meczu otwierającym sezon. Było chyba 3:1 dla nas, a ładna była zwłaszcza bramka na 1:0, gdy zamykałem akcję i strzeliłem z woleja. Wtedy bronił Artur Boruc. - Czyli mecz z Legią to idealna okazja, żeby pobić swój rekord. Do tej pory dwa razy strzelał pan po siedem bramek w sezonie. - Będę się starał poprawić ten wynik. Jestem na dobrej drodze, skoro wyrównałem go już po dziewięciu kolejkach. Cieszyłbym się, gdyby udało się to właśnie w meczu przeciwko Legii, ale... interesuje mnie przede wszystkim dobra gra i trzy punkty. Ja nie jestem od strzelania, a od pracowania na innych. Jestem bocznym pomocnikiem, a nie snajperem. - Trochę pan jednak strzela. - Akurat trafił się tak dobry czas, że mam sporo sytuacji, z których większość udaje się wykorzystać. Ale moim zadaniem jest przede wszystkim dogrywanie piłki kolegom. I dobrze, bo w ataku nie czułbym się tak dobrze. - Proszę jeszcze powiedzieć, dlaczego jest pan tak skuteczny akurat w meczach z Legią? - Może dlatego, że jestem łodzianinem? Kibice Widzewa nie przepadają za tymi z Warszawy i odwrotnie, dlatego mecze z Legią były zawsze szczególne. Jej nazwa działała tak samo jak teraz w Poznaniu elektryzująco, każdy mobilizuje się podwójnie, emocje wyzwalają dodatkowe siły. Teraz kibice Lecha zaczepiają nas na ulicy i proszą, żeby wygrać w sobotę - dlatego bramki strzelane Legii smakują lepiej niż pozostałe. Gdy oglądałem w 1996 roku w telewizji mecz Legia - Widzew, wygrany przez łodzian 2:1, nawet nie marzyłem, że z kibica mogę stać się aktorem tego widowiska. Dlatego tak dobrze to wszystko rozumiem. - A rozumie pan, dlaczego Legii idzie w tym sezonie tak dobrze? Jest rzeczywiście najlepsza? - Patrząc na naszą ligę - na pewno jest najsilniejsza, dobrze poukładana. Ten zespół popełnia mało błędów, ma mało słabych stron. Ale liczę, że znajdziemy jego słabe punkty i w sobotę je wykorzystamy.