Test na rasizm

Bo Junior (Elton) nie dlatego zdzielił Rzeźniczaka, że nie jest biały, lecz dlatego, że zwykły chuligan z niego. A teraz proponuję położyć rękę na sercu i przyznać się przed sobą - który wariant podsunęło nam nasze własne ja. I już wiadomo - czy musimy walczyć z rasizmem także w sobie... Bo często jest tak, że odżegnujemy się od nagannych postaw, ale kiedy emocje biorą górę - wychodzą z nas najniższe instynkty, używamy broni, o której wiemy, że szczególnie rozjątrza przeciwnika. Lubimy być w porządku do wszystkiego i do wszystkich, ale tylko na pokaz. Jak ten posiadacz kultury osobistej na najwyższym poziomie, który w ciągu dnia nienagannie operuje grzecznością i dobrym wychowaniem, a wieczorem w zaciszu domowej sypialni wącha skarpetki chwilę wcześniej zdjęte z nóg. Ale jest też druga strona rasistowskiego medalu. To nie może być oręż używany przez poszkodowanych bez jakichkolwiek podstaw. Biały rasizm nie może być zwalczany czarnym. Piłkarze Legii - a wiele wskazuje na to, że tylko oni są w polskiej lidze tak przeczuleni - nie mogą przy okazji każdego faulu wynikającego z boiskowej walki od razu używać argumentów dotyczących koloru skóry. Od najbrutalniejszego nawet wejścia w nogi do postawienia tezy, że rywal zrobił to dlatego, że ja jestem inny, droga jest bardzo daleka. A później nie­potrzebne prowokacje przewrażliwionego Choto prowadzą do żenujących obrazków na widowni. To mnie było wstyd, kiedy jeden z najbardziej zasłużonych piłkarzy wielkiego Widzewa z przełomu lat 70. i 80. krzyczał na całą trybunę honorową: „A temu czarnemu skur... wolno?!". A wtórowały mu VIP-y zamienione na moment w zwierzęta, o których rodzina Giertychów mówi, że od nich nie pochodzimy. Kiedy obu stronom puszczają nerwy, wojna jest nieuchronna. I wcale nie wygląda na to, że toczy się ją o pokój. Z rasizmem najpierw trzeba wygrać we własnej duszy.