Analiza taktyczna Steauy Bukareszt - część 2

/fot. Wikipedia/

Cristian Tanase  (177cm, 18/02/1987) – to lewy boczny, ofensywny pomocnik  grający prawą nogą czego efektem jest jego częste "łamanie akcji" środka boiska. Jest szybki o dobrym zrywie do piłki, a także świetnie skoordynowanym ruchowo zawodnikiem co powoduje, że w jego grze widać dużą dynamikę.  Nie należy do graczy mocno fizycznie zbudowanych, nie gra dobrze głową przez co przegrywa większość pojedynków główkowych. 

Tanase posiada dobrą technikę. Potrafi celnie zagrać na krótką odległość, a także przerzucić piłkę na drugą stronę boiska.  Lubi grę na jeden kontakt. Często po szybkim odegraniu futbolówki pokazuje się na pozycji oczekując na ponowne oddanie mu piłki.

Trzeba zwrócić uwagę na jego współpracę z lewym obrońcą. Schodząc do środka zostawia mu wolny „korytarz” lub próbuje uderzyć prawą nogą. Zaskakujące może być jego przejście na lewą nogę ponieważ nie korzysta z niej zbyt często.

Alexandru Bourceanu (177cm, 24/04/1985) – to środkowy defensywny pomocnik grający przede wszystkim prawą nogą. Przez Bourceanu przechodzi prawie każda akcja Steauy. Jest szybkimi zwinnym zawodnikiem o dobrej koordynacji ruchowej. Trudno mu zabrać piłkę. Ze względu na swój wzrost i średni wyskok rzadko wygrywa pojedynek główkowy, choć jeśli nie ma  przeciwnika robi to w sposób poprawny.  Jest także skuteczny w odbiorze dzięki agresywnej grze blisko przeciwnika. Często asekuruje i „podwaja”.

Lubi szybko odegrać piłkę. Potrafi też prowadzić futbolówkę w dobrym tempie. Cechuje go wysoka celność podań, zarówno krótkich jak i długich. Zagrywa świetne prostopadłe piłki, a także crossy otwierające drogę do bramki.  Sam potrafi również silnie uderzyć z prawej nogi, wykonuje stałe fragmenty gry. 

Bourceanu to kluczowy piłkarz zespołu. Od niego zależy sposób w jaki Steaua rozgrywa swoje akcje. Reguluje ich tempo, kierunek, decyduje czy nastąpi wymiana krótkich podań w środku pola czy też zagra długą piłkę na wchodzącego napastnika lub skrzydłowych. Nie można zostawić mu swobody w rozegraniu, wyłączenie go spowoduje duże problemy Steauy z konstruowaniem akcji ofensywnych.

Doru Pintilli (181cm, 09/11/1986) – to defensywny pomocnik odpowiedzialny głównie za rozbijanie akcji przeciwnika.  Nie jest zawodnikiem zbyt szybkim, ani zbyt zwinnym o raczej przeciętnych umiejętnościach technicznych. dlatego 100% swojej uwagi skupia na przeciwniku. Jeśli tylko odbierze piłkę, odgrywa ją do Bourceanu. To zadanie wykonuje znakomicie, dobrze ustawia się. Jest twardy i nieustępliwy. Poprawnie gra głowa i dobrze wślizgiem.

Rzadko decyduje się na jakiekolwiek inne zagranie niż krótkie podanie, do którego zresztą musi przygotować się. Legioniści powinni wykorzystać jego słabe przyjęcie i prowadzenie piłki, a także niesamowitą powtarzalność w jej rozegraniu. 

Gabriel Iancu (186cm, 15/04/1994) – to środkowy ofensywny pomocnik grający prawie wyłącznie lewą nogą. Iancu jest zawodnikiem o dobrej koordynacji ruchowej, posiadający ponad przeciętną technikę, która wykorzystuje do krótkiego prowadzenia piłki oraz dryblingów. Potrafi zagrać celne krótkie i średnie podanie, również zewnętrzną stroną stopy. Dysponuje dobrą szybkością, a przede wszystkim przyspieszeniem.

Nie jest jednak zbyt silnie zbudowanym i mocno trzymającym się na nogach zawodnikiem. Dlatego w kontakcie z przeciwnikiem próbuje użyć sprytu i techniki.  Szczególnie groźne są jego wyjścia na pozycje między linię obrony i pomocy przeciwnika, ma dar bardzo łatwego uwalniania się spod opieki obrońców.  Należy poświęcić mu szczególną uwagę, gdy znajduje się przed polem karnym, potrafi uderzyć zza pola karnego (choć czasem tego nadużywa), a także zagrać bardzo dobrą prostopadłą piłkę.

Adrian Popa (169cm, 24/07/1988) – to boczny, prawy ofensywny pomocnik grający prawą nogą.  Popa jest bardzo szybkim i dynamicznym zawodnikiem o świetnej zwinności. Potrafi dzięki swojemu sprytowi i szybkości minąć zawodnika. W odróżnieniu od lewego pomocnika lubi grać bardzo szeroko. Zdarzają mu się jednak kłopoty z przyjęciem piłki, a pod koniec spotkania  widać pogorszenie jakości w jego grze.  Mimo niezłego wyskoku ze względu na swój wzrost nie ma szans na wygranie pojedynków o górne piłki. 

Popa potrafi zagrać dobrą krótką piłkę na jeden kontakt połączoną z wyjściem na pozycję. Dysponuje mocnym dośrodkowaniem z prawej nogi. Należy podkreślić jego dobre decyzje dotyczące dryblingu czy dośrodkowania. W polu karnym piłka go szuka, ale jego strzały nie należą do najsilniejszych. Potrzebuje nieco czasu aby prawidłowo złożyć się do uderzenia.  Natomiast bierze udział w grze defensywnej, często asekuruje i podwaja. Jest zawodnikiem ambitnie walczącym o piłkę. 

Najlepiej prezentuje się gdy dostanie piłkę na wolne pole i może wykorzystać swoją szybkość. Nie lubi agresywnej gry obrońcy, czuć rywala na plecach, popełnia lekkie błędy w przyjęciu, daje się również wyprzedzać. Legioniści powinni grać jak najbliżej niego.

Federico Piovaccari  (182cm, 10/09/1984) - to jedyny wysunięty napastnik w typowym ustawieniu Steauy. Czasem zastępowany przez Stefana Nikolicia. Piovaccari to niezbyt wysoki, prawonożny typowy “egzekutor”. W polu karnym jest w stanie wykończyć każdą, nawet najtrudniejszą piłkę, szczupakiem czy wślizgiem. W "szesnastce" umie przepchnąć się, zgubić krycie czy wywalczyć sytuacyjną piłkę. Strzela gole nie tylko po uderzeniach nogą, ale także głową. Jednak grając tyłem do bramki przegrywa większość pojedynków w powietrzu. Woli odgrywać piłki nogą do wchodzących ze skrzydeł kolegów z drużyny. 

Nie należy do zawodników o wysokim wyszkoleniu technicznym, często piłka mu odskakuje. Prowadząc futbolówkę przy nodze jest dość wolny i będąc zdala od pola karnego raczej mało groźnym. Posiada typowy instynkt napastnika, który niebezpieczny jest zawsze kiedy otrzymuje piłkę w polu karnym. 

Analiza gry obrońców Steauy Bukareszt