Boks: Odsłonięto pomnik Feliksa Stamma w Warszawie

We wtorek 21 maja niedaleko Hali Gwardii odsłonięto pomnik jednej z największych legend polskiego boksu. Na upamiętnieniu legendy bardzo zależało jego prawnuczce Pauli, która prowadzi Fundację im. Feliksa Stamma. Dopiero po trzech latach władze Warszawy wyraziły zgodę na postawienie pomnika w pobliżu Hali Gwardii. Stamm zmarł w 1976 roku. Jako trener wychował wielu mistrzów świata, Europy oraz złotych medalistów igrzysk olimpijskich. Szkolił m.in. Jerzego Kuleja, Mariana Kasprzyka, Zbigniewa Pietrzykowskiego, czy Leszka Drogosza.

Wspomnienie (księga na 100-lecie Legii Warszawa)

Trenerem w sekcji bokserskiej Legii został młody wykładowca Centralnego Instytutu Wychowania Fizycznego Feliks Stamm, który w przyszłości miał się stać twórcą wielkich sukcesów polskiego boksu. Praca szkoleniowca szybko zaczęła przynosić efekty. Przełomowy z wielu względów był rok 1935. Najpierw w mistrzostwach Warszawy pierwszy prymat dla klubu wywalczył Kazimierz Doroba, a wicemistrzami zostali Tadeusz „Teddy” Pietrzykowski i pozyskany przed sezonem Piotr Mizerski, który oprócz startów w zawodach jednocześnie jako instruktor wychowania fizycznego trenował grupy
juniorskie Legii.

Potem był premierowy występ dwóch legionistów w krajowym czempionacie. Doroba, który kilka tygodni wcześniej w międzynarodowych zawodach pokonał mistrza Europy Austriaka Hansa Zewhetmeyera, w Poznaniu przegrał już pierwszą (w 1/4 finału) walkę z Franciszkiem Szymurą. Przetrenowany, zatracił wszystkie zdobycze ostatnich miesięcy. Bił niecelnie, powoli, nudnym, nieskutecznym szematem. Na nic się nie zdało dyktando Stamma – pisał „Przegląd Sportowy” (30/1935), surowo oceniając postawę legionisty. Trzeba jednak dodać, że jego rywal to późniejszy dwukrotny wicemistrz Europy, a ich pojedynek został określony mianem przedwczesnego finału. Co ciekawe, jedną z rund sędziowie zakończyli o 40 sekund za wcześnie!

Lepiej powiodło się Mizerskiemu, który awansował do półfinału. W nim musiał uznać wyższość Stanisława Piłata (nokaut w II rundzie), ale jako pierwszy legionista zajął 3. miejsce. Nie piszemy, że zdobył medal, bo wtedy przegranych w półfinale nie nagradzało się w ten sposób.

Huśtawkę nastrojów przyniósł rok 1936. W mistrzostwach stolicy aż czterech zawodników trenera Stamma, który niedługo wcześniej został trenerem kadry, sięgnęło po tytuły. W rozgrywanym w Łodzi krajowym czempionacie Doroba i Jan Węgrowski, nowy zawodnik sekcji, awansowali do półfinałów (ten drugi bez walki, w 1/4 finału bowiem trafił mu się wolny los). Do boju o finał jednak nie stanęli. Zawodnicy reprezentacji okręgu warszawskiego zostali wycofani w proteście przeciwko stronniczemu sędziowaniu. Nie wytrzymali. Przepełniła się miara. Znieśli jeszcze dwa fałszywe rozstrzygnięcia z piątku, znieśli trzecie z soboty, nie znieśli widma czwartej krzywdy.  Gdy p. Suszczyński odmówił zmiany kompletu sędziowskiego na mecz Doroba – Szymura Warszawa wycofała się z mistrzostw. Powitała to z entuzjazmem widownia, nie bacząc na to, że jest to jednoczesne ze zubożeniem programu finałów; tak wielkie było rozgoryczenie na sędziów, tak wielka nienawiść do Poznania – pisał „Przegląd Sportowy” (36/1936). Relację z walk finałowych gazeta rozpoczęła natomiast od opisania przemówienia prezesa PZB, który decyzję Warszawy nazwał skandalem. „Wasza świątynia sportu – mówił  p. Kupczyk – została zbeszczeszczona”. „Przez sędziów” – odpowiedział mu chóralny ryk galerji.

Mimo porażek walkowerem obaj legioniści znaleźli się wśród zawodników przewidzianych do występu w IO w Berlinie. Niestety, w lipcu w krajowych eliminacjach przegrali swoje walki – Doroba na punkty ze swym niedoszłym rywalem z MP, Szymurą, a nie brak było takich, którzy kwestionowali ten werdykt, natomiast Węgrowski przez poddanie w pojedynku ze Stanisławem Piłatem (ostatecznie tylko ten ostatni pojechał do Berlina).