Boks: Zmarł Wiesław Rudkowski

Godnie reprezentuje także biało-czerwone barwy w reprezentacji, zdobywając poza wspomnianym medalem olimpijskim brąz i srebro w mistrzostwach Starego Kontynentu, a uwieńczeniem jego kariery jest mistrzostwo Europy wywalczone w Katowicach w 1975 roku, po finałowym zwycięstwie nad Wiktorem Sawczenką z ZSRR.

W całej karierze Rudkowski stoczył prawie 250 walk, z których przegrał zaledwie 16! Po odwieszeniu rękawic zajął się pracą trenerską, kolejno w Legii Warszawa (lata 80. XX w.), kadrze narodowej juniorów (2001-2003) oraz reprezentacji seniorów od 2011 roku. W 2005 roku został uhonorowany prestiżową nagrodą im. Aleksandra Rekszy, posiadał także Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski.

*1968 Meksyk: pięściarz, w. średnia - w pierwszej kolejce wygrał na skutek przewagi w II rundzie z Charlesem Amosem (Gujana), w ćwierćfin. przegrał 0:5 z Aleksiejem Kisielewem (ZSRR), odp. z konk. zajmując m. 5-8 (zw. C. Finnegan, W. Brytania).

*1972 Monachium: pięściarz, w. lekkośrednia - w pierwszej kolejce pokonał 5:0 Antonio Castelliniego (Włochy), w drugiej zwyciężył także 5:0 Najdena Stanczewa (Bułgaria), w ćwierćfin. wygrał 4:1 z głównym kandydatem do złotego medalu Kubańczykiem Rolandem Garbeyem (!), w półfin. pokonał 4:1 Petera Tiepolda (NRD) i w finale przegrał 2:3 z Dieterem Kottyschem (RFN) zdobywając srebrny medal.

Był to trzeci pojedynek obu pięściarzy. Przy remisie 1:1 tym razem Polak był lepszy, ale zwycięstwo stosunkiem głosów 3:2 przyznano bokserowi gospodarzy igrzysk, który na olimpijskim turnieju kończył karierę sportową. Powinien był  być wyeliminowany już w pojedynku półfinałowym z Anglikiem Alanem Minterem. Po tym incydencie wiadomo już było, że Polak może wygrać finał tylko nokautując Niemca. Ale tak się nie stało. Rudkowski podzielił w Monachium los Walaska w Rzymie.