Znalezione na blogach: Linia Maginota

Na jego usprawiedliwienie działa bezprecedensowe osłabienie drużyny (będę do niego wracał jeszcze długo). Tuż przed ciężką kampanią generał Skorża stracił silne, zaprawione w bojach oddziały. To tak, jakby Winston Churchill powiedział do Montgomery'ego przed bitwą pod El Alamein: ,,Zabieram panu czołgi, w zamian dam szkockich kobziarzy". Legia bez Borysiuka i Rybusa to nie jest drużyna z jesieni. Inna sprawa, że Skorży daleko do Montego pod względem odwagi i skłonności do ryzyka. Jeśli miałbym porównywać taktykę trenera z jakąś doktryną wojenną, to najbardziej mi pasuje ta, którą wprowadził w życie Maurice Gamelin. Nasz trener lubi zbudować na boisku Linię Maginota, wystawiając pięciu obrońców. Obserwowałem Rzeźniczaka w meczu z Bełchatowem ­ w ofensywie nie zrobił nic. O ile na początku rundy przynajmniej celnie podawał do tyłu, o tyle w ostatnim meczu zatracił i tę umiejętność. Ponieważ trener lubi, żeby Rzeźniczakowi towarzyszył Gol, to bardzo często Legia atakuje jedynie czterema zawodnikami. Na murarzy typu Polonia, Bełchatów, a nawet Gryf to nie wystarczyło. Dodatkowo, nawet jeśli boczni obrońcy decydują się na akcje ofensywne (Wawrzyniak ­ częściej, Jędrzejczyk ­ rzadko), to za każdym razem ktoś się cofa, by ich asekurować. Rzadko się zdarza, by Legia miała przewagę liczebną na skrzydle, chyba że tworzy ją Ljuboja. Ale wtedy nie ma nikogo w środku.

Oprócz małego zaangażowania liczebnego w ofensywę i niewielkiej wymienności pozycji zastrzeżenia budzi sposób budowania ataku pozycyjnego. Nie mam nic przeciwko cierpliwemu zdobywaniu pola przy użyciu dużej liczby podań, ale niech będą one dynamiczne. Wszystko można powiedzieć o sposobie, w jaki obrońcy wymieniają między sobą piłkę, z wyjątkiem tego, że robią to szybko i są w stanie kogokolwiek zaskoczyć. Gdyby chociaż ofensywna czwórka składała się z wybitnych piłkarzy w wielkiej formie, to może ta taktyka by działała? Wolski trzyma poziom, ale Żyro jest niechlujny, Kucharczyk kontynuuje staczanie się w dół, a Ljuboja przestał zachwycać, chociaż pozostaje groźny. Radović? Gdyby jakimś cudem w jedenastce Legii znalazł się trypod Marsjan, to nie pomogłoby mu ani pole siłowe, ani miotacz promieni śmierci. Zostałby i tak zmieniony przed Serbem, który coraz bardziej przypomina piłkarza z okresu jego ,,wielkiej smuty". Na siedem kolejek przed końcem można było oczekiwać od pretendenta do mistrzostwa dobrej gry, wypracowanych schematów i zwycięstw przy Łazienkowskiej. Tymczasem trener Skorża i jego chłopcy leniwie siedzą w cieniu Linii Maginota i wierzą, że nic złego im się nie przydarzy. Jakby nie zdawali sobie sprawy, że ktoś może ich obejść przez Ardeny.

Autor: Rafał Zarzycki