Znalezione na blogach

Za każdym razem, gdy Legia przechodziła kryzys formy słyszałem wielokrotnie powtarzany przez przeciwników tekst o tym, że nie ma się co bać, bo to już nie jest ta Legia co kiedyś. Zawsze uważałem to za bzdurę wypowiadaną przez nie wiedzących co powiedzieć piłkarzy i wierzyłem w skarcenie ich za pychę. Po 0:3 z Lechią, pierwszy raz w życiu uważam, że tekst ten wypowiedziany przez piłkarza dowolnej drużyny Ekstraklasy byłby nie przejawem pychy, ale trzeźwej oceny sytuacji.

Niewyobrażalne całkiem niedawno wyniki stały się smutną rzeczywistością. Biorąc pod uwagę brak umiejętności wyczuwania chwili u członków zarządu Legii, przypuszczam, że Maciej Skorża zostanie zwolniony z klubu jakieś pół sezonu po tym jak wszystko będzie już stracone. W klubie zarządzanym przez piłkarskich profesjonalistów wystawienie prawego obrońcy na środku pomocy byłoby czytelnym sygnałem, że trener oddaje się do dyspozycji zwierzchników. W Legii, zarządzanej przez bajkopisarzy opowiadających kiepskie historie, dowód taktycznej nieudolności zostanie zagłuszony bajdurzeniem o czasie koniecznym do zbudowania zespołu grającego już wkrótce o największe cele.

Mecz z Lechią udowodnił to, czego najbardziej obawiałem się patrząc na postać Skorży. Taktyczna wiedza to jedno. Umiejętność przełożenia jej na wynik to zupełnie inna historia. Skorżę uważa się za dobrego trenera, bo opowiadając o taktyce sprawia wrażenie mądrzejszego niż większość kolegów po fachu. A, że mecze rozgrywa się na murawie a nie przy tablicy, to, niestety dla jego ogromnej wiedzy taktycznej, lepsze wyniki osiągają od niego trenerzy pokroju Marka Bajora czy Macieja Bartoszka (z całym szacunkiem dla obu).

Po tym co zobaczyłem podczas sobotniego meczu, całkowicie straciłem wiarę w to, że Skorża może w Legii jeszcze cokolwiek zadziałać. Myślę, że możemy traktować go jako byłego trenera Legii, nawet jeśli oficjalna decyzja jeszcze nie zapadła. Nie ma co zastanawiać się, czy dać mu jeszcze czas, który zawodnik poprawiłby grę w ataku a który to największy niewypał transferowy. Podstawowym tematem powinna być teraz dyskusja nad postacią nowego trenera.

Zaryzykuję więc przedstawiając jako pierwszy moją kandydaturę. Starszy od Skorży o dwa lata, a sprawiający przy nim wrażenie człowieka z dwukrotnie większym życiowym doświadczeniem. Znający ciężką pracę i wymagający jej od podwładnych. Na dorobku czyli z sukcesami, które mogą robić wrażenie głównie wśród osób znających kontekst w którym pracował. Właściwie bez porażek. Taktyk i strateg, ale przede wszystkim człowiek z charakterem. Kandydat na polskiego Billy Shankly’ego. Panie i panowie, Marcin Sasal. Brać go z Korony póki nie będzie za późno.