Grano dzisiaj (24.06). Dwa wygrane Puchary Polski

Dwa lata temu legioniści bezbramkowo zremisowali na wyjeździe z "Jagą". Mecz w Białymstoku zawiódł, ale zbliżył Legię do upragnionego tytułu mistrza Polski. – Bardzo trudne spotkanie, takiego się zresztą spodziewaliśmy. Mieliśmy problemy przed meczem i przed samą rozgrzewką. Tomas Pekhart wypadł ze składu, co jeszcze bardziej utrudniło nam zadanie. Z tego względu bardzo szanuję punkt i gratuluję drużynie tego, że potrafiła dać z siebie wszystko w kolejnej rywalizacji, pod względem emocjonalnym, determinacji i chęci. Trzeba przyznać, że mogliśmy zasłużyć na coś więcej tylko wtedy, kiedy lepiej i spokojniej rozgrywalibyśmy piłkę pod bramką przeciwnika – powiedział trener Aleksandar Vuković. Fotoreportaż jest dostępny TUTAJ. 

Finał grą o awans

Dwudziestego czwartego czerwca 1989 roku nadszedł czas na finał Pucharu Polski będącego równocześnie grą o awans do europejskich pucharów. Na stadionie Stomilu Olsztyn doszło do jednego z najlepszych spotkań o to trofeum. – Pierwsi kibice Legii dotarli do Olsztyna o drugiej w nocy. Zamiast jednak szukać kwiatu paproci, miłośnicy CWKS poukładali się w miejskim parku i spokojnie… zasnęli. Jeden z olsztyńskich stróżów ładu i porządku tak to skomentował: Noc taka ciepła, niech śpią, nic im się nie stanie… – kwiecistym językiem opisywał to wydarzenie "Przegląd Sportowy".

Andrzej Strejlau skoszarował drużynę w Mierkach pod Olsztynem, zabraniając wstępu osobom postronnym. Już wiedział, że poprowadzi Legię po raz ostatni, 199 raz w oficjalnym meczu, co będzie rekordem aż do 2013 r., kiedy nieznacznie wyprzedzi go Jan Urban. Dlatego chciał wygrać, jak nigdy wcześniej. I zwyciężył, a wszyscy byli pod wrażeniem gry obu drużyn. Wprawdzie Legia pokonała Jagiellonię Białystok aż 5:2, ale pochwały zebrały oba zespołu. Licytowano się, który gol był ładniejszy. Prym wiódł Roman Kosecki, który kapitalnie współpracował z Dariuszem Dziekanowskim (obaj zdobyli po 2 bramki). Jagiellonia nie rezygnowała, nawet przy stanie 0:3 czy 1:4, ale na legionistów nie było siły. Zbigniew Kaczmarek, jako kapitan zespołu, odebrał z rąk prezesa PZPN Jerzego Domańskiego i sekretarza Rady Państwa PRL Zygmunta Surowca trofeum, po które Legia sięgnęła po raz ósmy w historii. – Jak przystało na wojskowy klub, w szatni zamiast szampana pito ulubiony napój dzielnego wojaka Szwejka, czyli piwo. Dwie skrzynki Żywca zniknęły błyskawicznie (upał), a śpiewy długo dobiegały z pomieszczenia legionistów – relacjonował "Przegląd Sportowy".

Faworyt mógł być tylko jeden

W finale Pucharu Polski w 1981 roku na legionistów czekała II-ligowa Pogoń Szczecin. Faworyt mógł być tylko jeden, ale Portowcy stawili silny opór. Do wyłonienia zwycięzcy potrzebna była dogrywka, wcześniej Krzysztof Adamczyk (kilka minut przed końcem regulaminowego czasu) nie wykorzystał rzutu karnego. Trener Pogoni, Jerzy Kopa, zagrał w tej sytuacji va banque. Postanowił zmienić bramkarza, Zbigniewa Długosza zastąpił Marek Szczech, świetnie radzący sobie z obroną „jedenastek”. Wypaliło, bo odbił piłkę ze strzału Adamczyka. Pewnie byłby handicapem Portowców, gdyby o losach trofeum miała decydować seria rzutów karnych, ale do niej nie doszło. Mecz 120 sekund przed końcem rozstrzygnął kapitan Legii Adam Topolski, wykorzystując podanie piętą Mirosława Okońskiego.

Mistrzostwa znów więc nie udało się wywalczyć, ale na otarcie łez przywieziono do stolicy krajowy puchar, dający możliwość gry w Pucharze Zdobywców Pucharów. Jak się okazało, spotkanie finałowe było ostatnim dla Ignacego Ordona w roli trenera, chyba jednego z najbardziej niedocenianych szkoleniowców Legii. Był przy drużynie od 1966 r., od kiedy został wybrany na asystenta przez Jaroslava Vejvodę. Szansę samodzielnej pracy dostał dość późno i zakończył ją sukcesem.